Formalisme: structuren, sociologisch, vermenging

Het percentage waarbij samenklonteren ontstaat hangt af van drie factoren: de sterkte van de onderlinge aantrekking van de mengatomen, de aard en sterkte van de interactie met de gastatomen (als de mengatomen de gastatomen afstoten of andersom draagt dat bij aan het samenklonteren), en het percentage mengatomen. Dat laatste is in te schatten aan de hand van de illustratie met de gele en rode atomen. Daarin zijn twee mengatomen op 33 gastatomen zichtbaar, en men dient soortgelijke lagen erboven en eronder te denken. Zichtbaar is dat de kans dat twee mengatomen naast elkaar komen te liggen met de getekende verdeling dan al aanzienlijk is. In werkelijkheid komt hier ook willekeur en statistiek om de hoek kijken, zodat voor een, zeg, vijf keer zo grote hoeveelheid materiaal de statistische kans op twee naburige mengatomen al groot is. Als er onderlinge aantrekkingskracht is tussen de mengatomen, oefent dit tweetal een kracht uit op de mengatomen in de buurt om zich aan te sluiten. Waardoor de aantrekkingskracht van dit groepje van drie groter wordt. Enzovoort.

De kans op samenklonteren hangt dus ook af van de onderlinge aantrekkingskracht van het mengmateriaal. Wat betreft ons praktische voorbeeld, ijzer en staal, is de mengstof koolstof, en wel in zijn grafiet-achtige vorm. Nu kent iedereen grafiet van het potlood, en een potlood schrijft omdat het grafiet in de stift ervan makkelijk van de stift afgaat en op het papier gewreven wordt. De onderlinge aantrekkingskracht van grafiet is dus (erg) klein. En deze praktijk leert ook dat ook bij deze kleine aantrekkingskracht het samenklonteren al begint rond de drie tot vijf procent. Bij stoffen met wat grotere onderlinge aantrekkingskracht, of met meer afstoting tussen de stoffen, ligt het kritische mengpercentage lager. Voorbeelden met aluminium als gastmetaal en silicium en dergelijke als mengmateriaal laten zien dat het dan in de buurt van de één procent ligt.

Voor mengstoffen die lijken op het gastmateriaal is de praktische uitkomst heel anders. Je kan ijzer ook mengen met andere metalen als chroom, vanadium en dergelijke (die gelijkenis blijkt er ook uit dat al deze metalen magnetisch kunnen worden). Dan kan men percentages inmengen tot rond vijftien tot twintig procent, zonder dat het de sterkte van het ijzer, of staal, al te zeer verzwakt. Dit zijn praktische gevallen, bekend als "roestvrij staal" dat, zoals bekend, zowel sterk als soepel is.

Dat was de natuurkunde.

Nu naar de sociologie. Voor wie behoefte heeft aan een uitgebreidere inleiding vanuit de sociologie, die staat hier .  Voor de meeste mensen zal de analogie zo duidelijk zijn dat deze nauwelijks uitgewerkt hoeft te worden. Het basismetaal met zijn langs vele atomen zwervende elektronen is de westerse maatschappij, met zijn basis van sociaal vertrouwen en grootschalige samenwerkingsverbanden   - vele rijen gelijksoortige atomen geven de elektronen ongehinderd door. Het kan zelfs praktisch geïllustreerd worden. Een van de voorbeelden van de kracht van het westerse samenwerkingsmodel is de razendsnelle wederopbouw van zowel Duitsland als Rusland na de Tweede Wereldoorlog. Hoe die wederopbouw is gestart, is te zien in nevenstaande illustratie: de vrouwen (mannen waren gesneuveld of in krijgsgevangenschap, en wat er overbleef deed ander werk), bekend als Trümmerfrauen, vormen keurige rijtjes om het puin af te voeren, waarna andere teams het schoonhakte , en de losse stenen werden hergebruikt voor de wederopbouw - dezelfde soort rijen zijn te nog steeds zien bij gevallen van wateroverlast .
 
De mensen in de westerse cultuur hebben vooral bij rampen een sterke neiging tot samenwerking ook buiten de directe bloedbanden. Zie ook de illustraties van de opruimwerkzaamheden na de Londense rassenrellen van 2011: degenen die deelnamen aan de spontane opruimacties zijn de blanke, westerse, Londenaren . De band tussen deze mensen is redelijk sterk maar aanpasbaar aan de omstandigheden: normaliter sluimert ze onder de oppervlakte, maar indien "belast", natuurkundig gezien "gerekt" zoals je ijzer en staal kan rekken, blijkt deze sterker te worden en wordt zichtbaar.

Westerse sociale banden zijn middelsterke, flexibele, grootschalige en functionele interacties .

Niet-westerse culturen kennen deze verbanden nauwelijks tot niet. Niet-westerse culturen onderhouden alleen meer traditionele korte-afstand culturele verbanden zoals familie en clan . Dit zijn bloedbanden: sterk en moeilijk tot niet veranderbaar. En beperkt dus tot de de eigen bloedkring. Voor de grotere "maatschappij" betekent dit dat deze bestaat uit een verzameling losse kluitjes die voornamelijk met zichzelf omgaan, en op veel plaatsen zelfs geografisch binnen de eigen dorpen, met als volgende wat grotere verbanden de clan, de verzameling aanverwante families, en de etnie - waarvan de termen al ingebouwde negatieve waardeoordelen bevatten aangaande sociaal-functioneren. Want ook die verzamelingen zijn ieder met hun eigen zaakje bezig. En bij botsingen met eventuele andere belangen gaan de bloedbelangen altijd voor.

Niet-westerse sociale banden zijn harde, rigide, kleinschalige en bloedbepaalde interacties .

Dit wat betreft de analogie tussen metallurgie en sociologie aangaande de twee basismaterialen. Nu het proces van inmenging.

Dit zijn de onderlinge krachten binnen de nog te mengen stoffen. Bij menging is er interactie tussen de twee stoffen en daarin zijn er twee (hoofd-)varianten van de aantrekkende of afstotende vorm.

Dit blijkt een functie van het verschil tussen westers en niet-westers: een westerse cultuur gemengd met een westerse levert en min-of-meer gemengde cultuur, afhankelijk van de relatieve aantallen. Redelijk grootscheepse immigratie van Duitsland naar Nederland rond de eeuwwisseling is geruisloos verlopen, net als de eerdere van Franse hugenoten.

Menging van twee niet-westerse culturen levert niets op: meng zand met suiker, en je houdt zand met suiker: de twee groepen blijven onaangeroerd door elkaar naast elkaar leven in hun eigen verbanden. Komen ze door één-of-andere externe oorzaak wel in direct contact, treden er meestal (net als in de chemie) heftige reacties op: rassenenrellen of rassenoorlogen - of religieuze. In tegenstelling tot gangbare opvatting is Amerika voor een flink deel een "zand met suiker" cultuur met gesegregeerde wijken, met een hoeveelheid bindmiddel in de vorm "bewondering voor de vlag", zingen van het volkslied voor grote sportwedstrijden, enzovoort, dat wil zeggen: een semi-fascistisch bindmiddel.

Het derde geval: een westerse inmenging in een niet-westers land, leidt tot vooruitgang. Maar omdat dit als eerste gebeurd is in historische tijden waarin de machtsverhoudingen veel primitiever waren, rust op het constateren daarvan een taboe onder de noemer "kolonisatie". Onderzoek met behulp van de "stiekeme" methode van "data mining" heeft uitgewezen dat de niet-westerse streken die het langst "gekoloniseerd" zijn, het rijkst zijn.

Dan het vierde geval - tevens het meest voorkomende gedurende de laatste decennia: niet-westerse inmenging in westerse landen. Het metallurgische geval van de menging van een stof met korte-afstandsverbanden in eentje met lange-afstandsverbanden.

Daarin moeten principieel twee gevallen worden onderscheiden: degenen die binnengekomen zijn, en degenen die hier opgegroeid en geboren zijn. De eersten vergelijken hun maatschappelijke positie in een westerse land met die in hun land van origine, en zijn en voelen zich veel beter af. De tweede groep, materieel meestal beter af dan de eerste, vergelijkt hun situatie met die van de autochtone westerse bevolking, en is en voelt zich veel minder af. Aangezien de eerste groep een kleine en afnemende minderheid is, is de tweede de maatgevende.

De groep niet-westerse immigranten heeft door haar sociaal-culturele toestand, grotendeels gelijk aan die van hun land/cultuur van origine (voor moslims een vanzelfsprekendheid: hun religie bepaalt vrijwel de gehele culturele stand ), dus een aanzienlijke tot grote afstand met de westerse omgevende maatschappij, en vergelijkt zich daarmee (voor moslims vanzelfsprekend: de islam definieert bijna achterlijkheid ). Dan zijn er weer twee mogelijkheden: die achterstand wordt sociologisch of objectiverend bekeken, zoals hier beschreven, of individueel (psychologich) en subjectiverend. Dat eerste is moeilijk zelfs binnen de westerse cultuur, dus schier onmogelijk daarbuiten. De niet-westerse instroom bekijkt haar positie vanuit een individuele en psychologische hoek. Waarbij ze de oorzaak van haar mindere positie op twee manieren kan toekennen: aan de eigen groepsachterstand, of aan de haar omringende westerse maatschappij. Elementaire psychologie leert dat in de westerse cultuur het tweede proces, toekennen buiten zichzelf, al sterk tot dominant is, dus in de niet-westers cultuur is het volkomen dominant: de eigen achterstand wordt geweten aan de omringende westerse maatschappij .

Een aantal te onderzoeken factoren in dit verband zijn: de mate waarin de niet westerse immigrant zich niet-westers immigrant voelt. De mate waarin dit gekoppeld wordt aan oordelen en de getalswaarde van dit oordeel. De mate waarin dit oordeel wordt toegeschreven aan zichzelf of anderen. De manier waarop men zichzelf beschrijft als deel van de Nederlandse maatschappij. Enzovoort.

Deze onderzoeken zijn, voor zover bekend, tot nu toe nooit gedaan, maar kunnen gedaan worden aan de hand van uitingen in de media voor wat betreft de (hoger) opgeleiden , en op de "community"-sites wat betreft de lagere (ernaar vragen heeft totaal geen zin: het percentage "wensantwoorden" ligt hier dicht bij de 100) . Wie dat losjes bekeken heeft wat dat de hogeropgeleiden vrijwel eensgezind zijn in hun oordeel dat Nederlanders discrimineren (ze krijgen geen banen bij de dure advocatenkantoren) en racistisch zijn (Nederlanders maken herkenbaar niet-Arabisch, -Turks of -creools), en de lageropgeleiden drukken dit uit in termen als "kk kazen" ("klote kanker kazen" - op sites als maroc.nl) of "Ik neuk jullie allemaal de moeder" . Deze sociaal-psychologisch factoren bepalen het zichtbare maatschappelijke resultaat.

Het maatschappelijke resultaat zou eigenlijk bekend moet worden verondersteld, aangezien iedereen die dit leest (schrijvende 2015), die processen meegemaakt heeft. Wie nog enige illusie heeft, staat onder invloed van de fanatieke campagne van de politiek-correcte elite en vooral de media van de afgelopen decennia, die ieder teken van achterstand van niet-westerse culturen verzacht, excuseert, ontkent of censureert, al naar gelang het moment en het uitkomt.

Het eenvoudigst symptoom: de segregatie van allochtonen in bepaalde steden, en binnen de grote steden in bepaalde wijken . En binnen en buiten die wijken zie je zo ook in eigen groepjes optreden - in de illustratie hiernaast zo'n (tijdelijk) kluitje "familie"-mensen in een Nederlandse stad . Ga terug naar de illustratie van het ijzer met de bolletjes koolstof erin, en beweeg met de muis over de koolstof-bolletjes voor meer voorbeelden van ontmenging. Dit is een deel van de reeks die begonnen met het oprichten van eigen winkeltjes, eigen theehuizen, eigen kerken (moskeeën), en persoonlijk het gaan dragen van djellaba's, baarden, en meest prominent: hoofddoeken. Het moment dat dit gebeurd is, op televisie door Fatima Elatik, kan beschouwd worden als de start van het openlijke verzet tegen de westerse waarden. Dit gaat gepaard met een onbegrensde onderlinge loyaliteit , ook door Elatik als een van de eersten gedemonstreerd door het aanvoeren van een demonstratie ter ere van een omgekomen tasjesdief en draaideurcrimineel.

Op deze website staat een vrijwel onbeperkte hoeveelheid ondersteunende bewijzen, waaruit blijkt dat het aantal uitzonderingen dusdanig klein is, dat rustig dit gesteld kan worden: alle vrijwel alle groepen van niet-westerse immigranten en nakomelingen heb gevoelens tegenover Nederlandse waarden en Nederlandse mensen die uiteenlopen van licht afkeer tot gloeiende haat. Zoals voor moslims blijkt uit de volgens de verzamelingen van deelaspecten ervan zoals als het afschuiven van eigen problemen , xenofobie , afkeer en haat . De vele deelverzamelingen horende bij de beschrijving van de cultuur van de islam . En de vele deelverzamelingen horende bij de beschrijving van de positie de niet-westerse culturen in het algemeen onder de noemer "vijfde colonne" - met speciale aandacht voor die deelverzameling geheten "woordvoerders" , die gevuld is met uitspraken van de meest prominent in de media verschijnenden. Dit mede als illustratie van de weerlegging van de een aantal jaren terug veelgehoorde stelling: "Naarmate ze hogere opleidingen gaan volgen, gaat het beter met ze en zullen ze zich hier meer thuis voelen". Het tegendeel blijkt het geval te zijn . De daders van terreuraanslagen komen vooral uit die hoek.

Bij de qua grootte tweede groep niet-westerse immigranten, de creolen, ligt dit nog scherper : hun enige massalere gezamenlijke optreden is dat van plundering en brandstichting , zie de afbeelding rechts vanuit Londen 2011 waarbij meer detail hier . En in Amerika bij protesten tegen degenen die de plundering en brandstichting en dergelijke proberen te voorkomen: de politie. In heel Afrika is het begrip "samenwerking" volkomen onbekend. Zelfs binnen de partnerrelatie is deze grotendeels afwezig: alleenstaande moeders voeden de kinderen op .

Samenvattend kan gesteld worden dat het spectrum van de niet-westerse houding ten opzichte van de westerse cultuur zich beweegt van de aanslagen van de terroristen aan de top, tot de roc-scholieren van wie de houding is "Ik neuk jullie allemaal de moeder" .

En wat betreft andere fysieke uitingen: naast de al genoemde terreuraanslagen, de rassenopstand van niet-westerse immigranten in Frankrijk in 2005 gepaard gaande met brandstichtingen en plunderingen in vele grote steden. De rassenopstand van niet-westerse immigranten in Engeland in 2011 gepaard gaande met brandstichtingen en plunderingen in vele grote steden. De rassenopstand van niet-westerse immigranten in Zweden in 2013 gepaard gaande met brandstichtingen en plunderingen in vele grote steden. En, lokaal, de rassenopstand van niet-westerse immigranten in de Schilderswijk in 2015 gepaard gaande met brandstichtingen en plunderingen.

De interactie van de niet-westerse mengcomponenten in de westerse samenleving is dus die van matige tot sterke afstoting.

Omdat dit een menselijk proces, met aan de basis psychologische processen, zal de afkeer van de ene partij ook leiden tot afkeer bij de andere.

Neem als uitgangspunt weer het rijtje vrouwen dat aan het puinruimen is. Dit kan alleen werken als ieder in het rijtje vrouwen, ongetwijfeld geen familie maar buurt- en stadgenoten, erop kon vertrouwen dat haar buurvrouw de stenen weer eerlijk doorgeeft, voor algemeen gebruik door iedereen. Op deze manier kan arbeid gespecialiseerd door de verschillende deelkarweien te laten doen door degenen die daar het best in zijn. Op die manier wordt een veel hoger resultaat bereikt dan als ieder of ieder klein groepje voor zich aan de slag gaat.

Zet nu in zo'n rijtje iemand met een sterke familiebinding, die stenen doorgeeft niet aan de volgende in de rij, maar aan zijn eigen familie. Als die familiepersoon dat doet met een aantal stenen, worden de overige vrouwen boos en stokt de samenwerking - doet die familiepersoon dat met iedere steen, of zijn er te veel familiepersonen die te vaak stenen stelen, wordt de rij onderbroken, en stopt het landelijke wederopbouwproces - ieder gezinnetje moet weer op de inefficiënte manier voor zich gaan werken. Praktische voorbeelden hiervan zijn het accepteren van donororganen door allochtonen, en het niet (of veel minder) doneren ervan , en de deelname aan vrijwilligerswerk met name in verenigingen : als allochtone ouders geen bijdrage leveren aan de activiteiten van de vereniging, gaan de Nederlandse ouders klagen, en komt de vertrouwens- en verenigingsband onder druk .

Meer voorbeelden van de groeiende Nederlandse afkeer zijn te vinden hier . Overigens is er een groot verschil met de niet-westerse afkeer: binnen de westerse maatschappij hebben de niet-westerlingen ook een grote hoeveelheid steun, met name onder de elite en de media . En een aantal groepen van de soort "hulpverleners" tot "andere wang"-christenideologen. Zulke groepen zijn onder de niet-westerse culturen volkomen en absoluut onbekend. Het is zelfs andersom: de moslims steunen de zwarten in hun onterechte klachten over "Slavernij! en "Racisme!", en andersom.

Dat is het algemene beeld van de analogie van tussen het metallurgiemodel en de sociologische praktijk van de immigratie. Maar het gaat op voor zo'n beetje alle genoemde specifieke eigenschappen van het model en de praktijk. Samengevat:

■  In het metallurgiemodel zijn de metaalelektronen de analogie van de samenwerking in rijtjes, grotere functionele structuren, van de westerse maatschappij.

■  In het metallurgiemodel zijn het de mengatomen die het metaalproces met zijn langeafstandsbindingen verstoren - in de maatschappelijke praktijk zijn het de familie-, clan- en etnie processen die de "lange-rij", functionele, structuren van westerse maatschappij, vereniging, organisatie, verstoren . 

■  In het metallurgiemodel leidt de inmenging van korte-afstandsbindingen tot een verharding van het hele materiaal. In de maatschappij leidt de introductie van korte-afstands familie-, clan- en etniebindingen eveneens tot een verharding, nu van de gehele maatschappij .

■  In het metallurgiemodel is er geen probleem met het inmengen van metalen die op het gastheermetaal lijken en leiden vaak tot betere materialen. In de sociologische geval veroorzaken migranten uit andere Westerse landen weinig tot geen problemen, en leiden ze vaak tot meerwaarde.

■  In het metallurgiemodel leidt een grotere onderlinge aantrekkingskracht tussen de mengatomen tot een eerder optreden van samenklonteren. In de sociologische praktijk leidt het wij-zijdenken van allochtone immigranten tot samenklonteren ervan in bepaalde buurten en wijken . Westerse immigranten zijn nergens samengeklonterd. Roma en Sinti mengen zich nergens.

■  In het metallurgiemodel gaat het optreden van onderlinge aantrekking tussen de gastatomen meestal samen met afstoting door de gastheeratomen - dit geldt met name voor die gevallen waarin de soorten aantrekking tussen gast- en gastheeratomen door verschillende soorten interactie komen. In de psycho-sociologische praktijk leidt de aantrekking en groepsvorming binnen de immigrantengroep ook meestal tot afstoting door de residente bevolking, met name daar waar de onderlinge aantrekking van de gastgroep in strijd is met de onderlinge aantrekking binnen de gastheergroep - zoals bij het fundamentele verschil in waarden tussen democratie en islam . Wat versterkt wordt zodra de gastgroep van haar bindingskracht de uiterlijke symbolen gaat vertonen (hoofddoeken, moskeeën) .

De metallurgische analogie klopt dus in hoge mate met wat er in de sociologische migratiepraktijk valt waar te nemen. De waarde van de analogie is dat ze in meer wetenschappelijke termen is geformuleerd, en er dus meer betrouwbare conclusies zijn te trekken en mogelijk zelfs voorspellingen te doen. Sociologische processen zijn te formuleren als krachten op de natuurkundige manier, en daarna met hulp van wiskunde te modelleren.

Eén van de voordelen van een natuurwetenschappelijke benadering is de mogelijke inzet van getallen. Het natuurkundige analogie van het sociologische mengproces leidde tot waardes voor de percentages waarbij bepaalde effecten te verwachten zijn.

Bij de inmenging van materialen die aanzienlijk afwijken van de gastheer zijn op grond van geometrie en het voorbeeld van ijzer en koolstof ontmenging te verwachten bij percentages rond de drie tot de vijf. In de maatschappij is de ontmenging van de islamitische immigranten begonnen bij een toenmalig aantal van rond de 500 duizend, dat wil zeggen: een percentage van rond de drie procent. Een verschijnsel dat deels al geconstateerd is .

Ook al geconstateerd in de maatschappij zijn verschijnselen als rassenrellen op diverse schaal, en terreuraanslagen. De maatschappelijk essentiële vraag is: zijn dit incidentele verschijnselen, of voorbodes van een dramatische overgang. En hoe hangt dit af van de aantallen niet-westerse immigranten?

Net als van het voorgaande zijn daarover uitspraken te doen door gewoon te kijken hoe het op diverse plekken in de wereld zit met mengculturen en de bijbehorende verschijnselen. Hier is iemand die dit (net als deze redactie ) op deze manier gedaan heeft (GeenStijl.nl, 09-01-2015, door Johnny Quid, ):